Rita Leggett’a 3 yaşındayken şiddetli kronik epilepsi teşhisi kondu. Yıllar boyunca bir dizi tedavi seçeneği denendi, ancak hiçbiri durumunu etkili bir şekilde yönetmesine yardımcı olmadı. 2010 yılında, 40’lı yaşlarının sonlarında, yaklaşan nöbetleri algılayan ve hastayı bu konuda uyaran bir beyin-bilgisayar arayüzüne (BCI) sahipti. Neurovista cihazının Kurulmasına karar verildi ve kuruldu… Cihaz test aşamasında olduğu için Leggett ödeme yapmadı. Bu yüzden kobay olmayı kabul etti.
Cihaz denemelerinden elde edilen sonuçlar karışık olsa da, nöbetlerin oluşmasını önlemek için klonazepam gibi profilaktik ilaçlar alan hasta için iyi çalıştı. Ekip raporları, cihaz sayesinde hastanın ayda ortalama üç nöbet geçirdiğini söylerken, bunun sıfıra düştüğünü bildirdi.
Ancak bu ümit verici süreç uzun sürmedi. 2013 yılında, cihazı yapan şirket olan NeuroVista’nın parası bitti ve iflas etti. Uzmanlar, deney katılımcılarından implantlarını çıkarmalarını istedi. Çünkü deneyi yapan şirket artık yoktu.
Leggett, o an” harap oldum İmplantı tutmaya çalıştı. Leggett ve kocası şirketle pazarlık etmeye çalıştı. Hatta evlerini yeniden ipotek altına almak karşılığında cihazı satın almak istediler. Ama sonunda, duruşmada kendi isteği dışında implantı çıkartan son kişi oydu.
Yönetmenden daha iyi yönetmenin yanı sıra, cihazın Leggett üzerinde ruhani bir etkisi oldu. Cihaz, kendisini daha kontrollü hissetmesini sağladı. Üreticiden bir “sonlandırma emri” aldıktan sonra, cihazı elinde tutup tutamayacağını öğrenmeye çalıştı, ancak boşuna.
Cihaz olmadan, Leggett artık cihaz açıkken yapabildiği kadar iş yapamaz, araba kullanamaz ve sosyalleşemez. Ekip, cihazla bir tür insan-makine simbiyotik ilişkisi içinde olduğunu, cihaza güvendiğini ve operasyonel kapasitesini artırmak için kullandığını söylüyor.
